Hüznü hiç olmadığı kadar yakından tanımanın vakti gelmişti,ve en yalnız hissediyordun kendini.
Beynin o kadar ağır geliyorduki bedenine, bırakmak istiyordun oracıkta sanki.
Yarın yoktu artık, iki dakika sonrada yoktu,
Evet hüznün karesiydi bu, üstelik bir fotoğraf karesine bile sığıyordu...
